Siz bir kayıkçısınız, kayığınızla gölün karşı yakasına geçirmeniz gereken kurt, kuzu ve ot üçlüsü var. Belki başka birisi olsa kuzu kurdun midesine çoktan inmiş olurdu ama kontrol sizde, siz varken kimseye zarar gelmeyecektir.
Peki değer mi? Size ne kurttan, kuzudan, ottan.. Kim kimi yerse yesin, size mi düştü tasası?
Şimdi durup düşünelim, birçok kaynaktan ezberlediğimiz klişeler üzerinden geçelim. Adeletli, uyumlu, nazik ve naif olduğumuzu biliyoruz. Peki neredeyse kusursuz olmamıza rağmen niçin diğer insanların hakkımızda düşündüklerini bu kadar önemsiyoruz? Neden kendimize hata yapma payı bırakmıyoruz?
Durup bir kendinize dışarıdan bakın, bunca zaman idare ettiğiniz şeyler harika, kusursuz şeyler miydi? Harika olsalar idare edilirler miydi? Siz kusurları örtbas etme yeteneğine sahipsiniz, insanları oldukları gibi kabullenme yetisine sahipsiniz. Peki buna rağmen kendinizi neden olduğu gibi kabullenemiyorsunuz?
Belki de etrafınıza gösterdiğiniz sinir bozucu anlayışı, dostlarınıza sunduğunuz tarafsızlığı kendinize göstermeniz gerekmektedir. Belki de adaletsizliği en başından beri kendinize yapıyordunuz. Belki de arkanıza yaslanıp biraz rahatlamayı denemekten, yanlış yapmanın kusur değil de, doğal bir durum olduğunu idrak etmekten korkmamalısınız. Etrafınızdaki insanları mutlu ettiğiniz kadar kendinizi ihmal ettiğinizi görmezden gelerek yaşamayı bir kenara bıraktığınızda mutlu olduğunuzu göreceksiniz.
